یک مسأله ی دیگر هم، که شاید در کلمات شیخ نباشد، این است که اشیاء دو
وجود دارند، یعنی دو وجود برای آنها اعتبار می شود: یک وجود فی نفسه، و دیگری
وجود اضافی. می گوییم وجود این شئ برای خودش، و وجود این شئ در مقایسه با
شئ دیگر.
آیا واقعاً یک چیز دو وجود دارد؟ نه، دو وجود ندارد. پس یکی از این دو
وجود، که اوّلی وجود فی نفسه و لنفسه است و دومی در مقایسه با شئ دیگری
است، باید امر اعتباری باشد. این دومی است که اعتباری است؛ یعنی آن وجود
واقعی من، وجود من برای خودم است؛ ولی وجود من برای شما، اعم از اینکه خیر
برسانم یا شر برسانم، وجود واقعی من نیست؛ یعنی علت که جعل وجود می کند،
وجود فی نفسه را جعل می کند که لازمه ی قهری این وجود فی نفسه وجود اضافی هم
هست؛ نه اینکه علت دو وجود جعل می کند: یک وجود فی نفسه و یک وجود
اضافی.
بنابراین وجود فی نفسه خیر است، آنچه که علت جعل می کند خیر است، ولی
این خیر مستتبعِ یک امر شری است که آن را «وجود اضافی» می نامیم.
اینها مطالبی بود که گفتیم، حالا متن را باید بخوانیم، ببینیم به کجا می رسیم.